دبگه بیدار نمیشی با نگرونی

خستم.

رفتیو آدمکارو جا گزاشتی 

قانون جنگل زیر پا گزاشتی ‌ .

دلتو بردی با خود یه جایه دیگه . 

میدونم میبینمت یه روز دوباره . 

خیلی خستم . آسیب دیدم . احساساتم بر افراشته شده . 

غمگینم. 

دلم میخواد که برم بک گوشه از این جهان هستی. بین ستاره هاییکه میلیون ها سال نوری از زمین دورن . 

یک قسمت کور از ابن جهان هستی بشم که شاید هیچکس هیچوقت نتونه حتی ببینتش. 

مثل ستاره هایی که بک زمانی بودن و بعدش دیگه مبودن . هیچوقت هیچکس هم نمیفهمه . که یکی بود سالیان  سال بود . درد کشید رنج کشید . غم داشت . هیچکس نفهمید . بعدش هم رفت . رفتنش هم کسی نبود که متوجه بشه . 

دلم برای مادرم میسوزه.